Grabitaterik ez urruntze honetan, kulunkatuta banindoa bezala mugimendu estatiko honetan.
Eztanda guztien indarrak zuzendu du norabidea, taxuz, ezin beste modu batean izan.
Ez dago soinurik espazioan, argazki bat bezalakoa da zeru argitu hau, eta barruan gordetzen dudan kosmosa, alabastrozko irudi aintzinako bat bezala denboran galdua.
Eta ez dakigu zer dagoen haratago, baina Newtonen oihartzunak burrunba egiten dute memorian, urruntzen garela, modu ekidin ezinean.
Gorputz adarrak hozten dira, poloan bezala, muturreraino, iparrorratz bat, urruntzen garen bitartean.
Beharrezkoa delako bidai hau, estatikotasunaren mututasun hotzean igitzen.
Galaxia urrun batek jasoko gaituen arte, bere orbitan, adarrok lora daitezen berriz, eztanda batean agian, jasan, kasik, supernoban.
